Η επιστροφή του πολεμιστή.

Μόλις πρίν ένα μήνα απολύθηκα απο την εργασία μου. Το πρόσχημα ήταν η μειωμένη απόδοση. Τώρα το πώς ένας άνθρωπος επι σειρά ετών ακούει τα καλύτερα λόγια και ανεβαίνει την ιεραρχική κλίμακα σαν σφαίρα και έπειτα δεν υπάρχει απόδοση, αφήστε να μη το σχολιάσω. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτή η ιστορία μου δίδαξε ότι στην πρώην εργασία μου δεν υπήρχε πλέον καρδιά. Το μονοπάτι της καρδιάς είχε ξεφτίσει εφόσον ήμουν αναγκασμένος να σκέφτομαι και να δρώ ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον κόσμο της εργασίας μου και τον προσωπικό μου-οικογενειακό μου κόσμο.

-Είναι αλήθεια ότι εαν δεν αγαπάς κάτι πια, δεν μπορείς να το έχεις πλέον. Τι φταίει όμως κάθε φορά και ο έρωτας που μετατρέπεται σε αγάπη μετά απο κάποια χρόνια παύει να υπάρχει ; Η απάντηση σε αυτό έχει δύο μέρη και τα δύο αυτά μέρη αποτελούνται απο ενέργεια. Αυτό που λήγει μεταξύ δυο μερών είναι η ενέργεια, η εξάντληση δηλαδή αυτών των ενεργειακών δυναμικών που κρατούσαν τη σχέση ζωηρή και σε εκγρήγορση για όσο καιρό αυτήν δοκιμαζόταν. Απο την στιγμή λοιπόν που εγώ έχασα την ενέργεια μου, ήταν αναμενόμενο να χάσω και την εργασία μου. Εντάξει είναι πιο σύνθετο το προσωπικό μου αλλά έχει σχέση με τα παραπάνω.

-Όμως το ζητούμενο εδώ έχει να κάνει και με το δικαίωμα της επιλογής. Μήπως είχα διαλέξει τον δρόμο μόνος μου ; Μήπως η εσωτερικές συγκρούσεις μου με ανάγκασαν να κάνω αληθινό το όνειρο μου ; Γνωρίζετε ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε ....γιατί αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί τελικά... Όμως ένας πολεμιστής δεν πιάνεται ποτέ στον ύπνο... συνεχίζεται..